223

810.

Вотъ ни павушка по саду гуляла,
Ни павлиныя перья ронила:
Натальюшка по новымъ сѣнямъ ходила,
Она била, обивала,
’На будила, пробужала
Свово батюшку роднаго:
„Ты устань, проснись,
Проснись, батюшка родимый!
Мнѣ не годъ в’ тебе годовати,
Не недѣлюшку гостевати:
Одну ноченьку ночевати,
И тыё въ слезахъ не видати.“
Вотъ ни павушка по саду гуляла,
Ни павлинныя перья ронила:
Натальюшка по новымъ сѣнямъ ходила,
Она била, обивала,
’На будила, пробужала
Свою матушку родную:
„Ты устань, проснись,
Проснись, матушка родная!
Мнѣ не годъ в’ тебе годовати,
Не недѣлюшку гостевати:
Одну ноченьку ночевати,
И тыё въ слезахъ не видати.“